“Kadınların bazıları, uzak şehirlerin ortasında kendini bir boşluk duygusuyla tanışık ruhunun içinde kaybolmuş gibi hisseder. Kiminin adını sevdiği, kimininse nefret edip kaçtığı bir duygu olan yani yalnızlık Nare’de onlardan biri idi…”

Nare

Yitirip kaybettiği herşeyin yasını göğüslerinin orta çizgisinin biraz sol tarafında bulunan kalbinde sessizce taşıdı. Ama en çok da sevdiğinden , nefes alma sebebinden ne olursa olsun her koşulda, her şartta Nare’sinin yanında olan Şahin’inden koparılmasının acısını… Hayatta herkesin kaderinde bir sınav vardı. Nare’nin sınavı ise Şahin’inden koparılmaktı.

Nare, bir Albora olarak dünyaya geldi fakat o soyadı her zaman bir zırh gibi taşıyamadı. Ne kadar çabalasa da hiçbir zaman tam anlamıyla ait hissedememişti. Ailesinin sert kuralları, bastırılmış duyguları, sürekli engellenen suskun sesi… Nare, evet bir evin içinde büyüdü lakin asla o ev Nare’ye yuva olmamıştı.

Ve bir gün, kaçtı. Önce ruhuyla, sonra bedeniyle…

Ancak kaçmak doğru bir çözüm müydü? Hayat, mutlu sonlar yazmayı seven bir yazar değildi. Korkular, zincirler ve geçmişin hayaletleri, insan ne kadar uzağa giderse gitsin peşini bırakmıyordu.

Sonra bir gün, Nare geri döndü. Mecbur muydu? Evet. Ama bu sefer her şey farklıydı. O artık susmuyor içindekileri haykırıyor. İçindeki korkular küle dönmüş, o küllerden yeni bir kadın doğmuştu.

Yazan: Rabia
X:@defnotrabish / İG: @defnotrabish